σηκώνω τις πέτρες της λήθης
γυρω μου ολοι νεκροι, νεκροι απο ζωη
ο,τι γραφεται δεν σβηνει,
αλλαζει το νοημα της μνημης
αυτη η σαρκα εχει φτιαχτει απο χιλιαδες ηλιους,
η ψυχη της ανηκει στο καλοκαιρι
εγω δεν ειμαι, ούτε ημουν, ουτε θα υπαρξω.
συγγενικα ταυτιζομαι με τις λεξεις, δεν εχω
τιποτα να συζητησω μαζι τους.
τοτε ξαπλωσα μπροστα στα χερια σου,
τοτε καταλαβα τις σπιθες που χρειαζονται για τη ζωη
ημουν απαλα μονος, χωρις επιθυμια
και συ αρκεστηκες στο να μπορει να γινει
η στιγμη αιωνιοτητα
βασιζομαστε πανω σε μια μνημη
σαν την θαλασσα, συνεχως να αλλαζει μορφη
τι ομορφη που ειναι η θαλασσα
σαν και εσας.